Pedagogisch medewerker Annet van Limburg: “Werken in de kinderopvang doe je met je hart”

Pedagogisch medewerker Annet van Limburg: “Werken in de kinderopvang doe je met je hart”

“Tijdens de coronapandemie zat Sam&siepie, de kinderopvanglocatie waar ik werk, dicht,” vertelt Annet van Limburg (42). “Dat was voor de kinderen heftig, maar voor ons als pedagogisch medewerkers ook. Dat ik niet kon werken vond ik verschrikkelijk. Ik heb mijn manager opgebeld: ‘Wanneer mag ik met gierende banden naar mijn werk?!’ Toen ik eenmaal de deuren voor het eerst na negen weken opende, leek het hier de Efteling. Kinderen kwamen zo blij naar ons toegesneld.” Annet gaat door: “Dan ben je zo lang weggeweest, maar dan is de basis die we hebben gelegd zo goed. Ik smolt. Werken in de kinderopvang doe je met je hart.”

Ze werkt nog even snel haar administratieve taken bij en dan legt ze haar telefoon weg. Annet, pedagogisch medewerker bij Sam&siepie, kijkt vrolijk om zich heen. Ze vertelt hoe ze sinds 2000 werkt voor Sam&ko, of eigenlijk Raster zoals dat in die tijd heette. Ze heeft meerdere functies gehad. Ze begon bij het peuterspelen, ging door naar het kinderdagverblijf, van daar over naar een babygroep en kwam uiteindelijk weer uit bij het peuterspelen. “Als het maar met kinderen is,” grapt ze. “Het was al vroeg duidelijk dat ik sociaal werk wilde doen.”

Dankbaar vak

Wat Annet het mooiste aan haar vak vindt? “Dat het heel dankbaar werk is. Als ik kijk naar de kinderen die hier komen en ik zie dat ze veel van mij en mijn collega leren, dan word ik heel blij.” Grappig moment, vertelt Annet, is bijvoorbeeld als je erachter komt dat kinderen het thuis over je hebben. “Ze wilden zelfs een poster van mij in hun huis ophangen. Maar dat hoeft dan ook weer niet.” Ze lacht. “O, en een vader kwam ooit eens naar me toe en gaf me een compliment. Hij zei: “Annet, ik ben dankbaar voor de kansen die je mijn kinderen hebt gegeven.” Daar doe ik het voor. Dat is mij echt bijgebleven.”

Kinderen kansen bieden

Want kinderen kansen bieden is wat Annet heel belangrijk vindt. “Kinderen komen hier binnen op jonge leeftijd en we bieden ze echt kansen voor de toekomst. Ze kunnen hier op sociaal-emotioneel gebied leren. We brengen ze normen en waarden bij, hoe ze met elkaar moeten omgaan. Dat je met respect met elkaar en met materiaal omgaat. En we leren ze de taal natuurlijk.” Veel kinderen in deze wijk komen uit een andere cultuur, vertelt de pedagogisch medewerker.

“Ik praat met kinderen vanuit mijn hart.”

Met je ogen praten

Er is alleen een belangrijke voorwaarde om te kunnen leren: veiligheid. Want alleen als kinderen zich veilig voelen, kunnen ze leren en kansen aangrijpen. Annet vindt het zeker voor deze wijk belangrijk kansen te creëren en ondersteuning te bieden. “Je kunt hier echt iets betekenen voor gezinnen. We spreken niet allemaal dezelfde taal maar ik werk vanuit mijn hart. Dus ik praat met kinderen vanuit mijn hart. Daar heb ik geen taal voor nodig. Mijn gevoel spreekt. Als de peuters vervolgens een goed gevoel hebben, gaan ze leren.” Annet is ook heel amicaal met ze. “Ik knuffel onze peuters, geef ze een aai over hun bol óf ik praat met mijn ogen.”

Geen liefde thuis

“Sommige kinderen zijn dat écht niet gewend,” gaat ze verder. “Die krijgen geen liefde thuis. Ik heb wel eens gedacht: ik neem je mee naar huis. Dan kunnen we fijn de hele middag knuffelen op de bank.” Ze is even stil. “Dat gaat natuurlijk niet, maar het is mooi wat wij voor kinderen én voor gezinnen kunnen betekenen. Zeker in de wijk Voorstad is dat belangrijk, waar de laaggeletterdheid en armoede groot is. Sommige kinderen hebben niet eens speelgoed. Ik vind het fijn als kinderen hier dan vier ochtenden in de week kunnen spelen.”

“Laten we niet in hokjes maar in hartjes denken, dan wordt de wereld zo veel mooier.”

Negatief weggezet

Annet vind het dan ook vreselijk dat de wijk Voorstad met haar inwoners ‘veelal negatief wordt weggezet’. “Deze mensen worden anders weggezet en dat vind ik niet altijd terecht. Iedereen heeft zijn eigen talenten en mogelijkheden. Wij denken allemaal in hokjes, als we dat nou eens niet zouden doen. Laten we niet in hokjes maar in hartjes denken, dan wordt de wereld zo veel mooier.”

Een belangrijke les van kinderen

Dat is ook echt iets wat we volgens Annet van kinderen kunnen leren. “Zij kijken niet naar sproeten, een houten been of overgewicht. Als mijn neefje moet kiezen welke van de twee Laura’s waar hij mee omgaat zijn beste vriendinnetje is, zegt hij: “die met de speldjes in haar haar.” Annet staat op: “Hij ziet haar rolstoel niet.”

Wil jij ook als pedagogisch medewerker aan de slag bij Sam&ko? Ga snel naar Vacatures of mail ons via afdelinghr@rastergroep.nl! We gaan graag met je in gesprek. En wie weet vertel jíj dan binnenkort op deze plek over je passie voor pedagogisch werk!

0